Wat een culinaire uitdaging is zo’n reis over de Atlantische Oceaan! Wat ben ik blij dat ik wat (berg)klim materialen heb meegenomen op deze reis. De stijgijzers en mijn ijs bijl heb ik natuurlijk wel thuis gelaten, maar mijn klim / abseilgordel met grote lange ‘slingen’ (band / touw) waren absoluut noodzakelijk. Ik wil mezelf en de situatie niet overschatten, maar beetje Cirque du Soleil is het wel. En dat stond niet in de folder zal ik maar zeggen. Het is een gevecht tegen de zwaartekracht en een uitdaging om bij plotselinge bewegingen en windkracht 5-6 hoog aan de wind de juiste ‘move’ te maken met je pan met hete soep of toastjes (helaas niet zelf gevangen) gerookte zalm. Na een uurtje komt daar het gevoel van lichte dronkenschap en een sterk verhoogde lichaamstemperatuur bij. Je weet wel, een beetje dat warme gevoel zoals bij een opkomende griep. Maar goed, we hebben het niet makkelijk, vandaag buitentemperatuur rond de 27 graden, binnen + 10. Zwaar leven…. Goed daar gaan we; in de gordel met een actieradius van ongeveer 1 meter kan ik net van spoelbak, via de oven en het fornuis de koelkast induiken. Niet te vroeg de deur openmaken want dan komt de inhoud over je heen of breekt het deurtje eruit. Niet te laat want dan sta je naar iets te graaien wat inmiddels naar achteren is verdwenen. Helling van de vloer zo’n 30 graden? Lijkt niet veel, maar na een uur stampen krijg je spierpijn; en ik had nog wel zo’n goede conditie. Lachend en vriendelijk aanschouwen Nils, Jasper, Tymen en David dit tafereel. Ze vinden alles lekker en geven meerdere malen aan dat ze thuis niet eens zo lekker eten…(!?) Ook niet leuk voor het thuisfront om dit te lezen…Of zeggen ze dat om mij te pleasen? Toch weer die enorme mentale stress en druk op de keuken. Krijgen ze genoeg vitaminen? Hoe voorkomen we dat er iemand ziek gaat worden van bedorven of niet goed bereid eten? Bij twijfel gooi ik het direct overboord, ook restjes gaan letterlijk ‘naar de haaien’. Meestal gaan die worpen goed, soms niet en eindigt een quiche op een op het teakhouten dek. Vooral na het eten is Tymen de kampioen in het misgooien van resten groente, uienschillen en andere natte drek. Deze eindigen bijna allemaal op de zonnepanelen. Zijn bulderend ‘kapitein Rosta’ gelach zorgt er alsnog voor dat het in de (5000 m) diepte verdwijnt. Toch knap hoe zo’n handige jongen hierin zo onhandig kan zijn. Mooi is het dat we nog steeds vers eten. Na twee weken zijn de wortels de witte kool en de aubergines nog steeds in prima staat. De wortels hebben we zoveel liefde en aandacht gegeven dat ze weer uitlopen. Jong en fris groen verschijnt aan de bovenkant. Dan tot slot; waaruit bestond het menu? Daar komt ie, een selectie: ‘Gerookte zalm in wraps met dille en crème freche’, ‘Steaks, pasta en pesto’, ‘Kip basquaise, rijst’ als voorbeelden van de hoofdgerechten en elke avond voorzien van voor en/of nagerecht. Maar eerlijk is eerlijk, we kijken nu echt ook allemaal uit naar de barbeque op het strand; verse kreeft, koude verse melk en sappige sinaasappelen. We zijn er bijna! Wat een geweldige reis. En voor de zeilliefhebbers… het was een prachtige zeildag, spinaker erop, hard met 8 – 10 knopen recht op St Lucia af. Vannacht varen we ook met spinaker. Het wedstrijdbloed / DNA van een aantal mannen speelt op. Ze willen winnen in de poule. We staan er goed voor, maar hebben van het Zweedse schip ‘Lisanne’ lastige concurrentie. ‘To be continued’ Good night! Wouter Olland, chef kok Xirene